PRETPARK

Huilend van ellende stond de ondernemer bij een wel heel bijzonder attribuut van het pretpark “De Ellendeling”. Het was een figuur met een lange nek en een grote mond die op de nek heen en weer ging en alleen maar sprak als er geld werd ingestopt. “Geld hier” sprak het ding. “Geld hier”.

De ondernemer, die door een paar overijverige medewerkers van het pretpark naar het bijzonder attribuut was toe gesleept probeerde nog te zeggen dat zijn kinderen dan nooit meer in het pretpark konden komen, maar dat deerde het ding niet “Geld hier” zo sprak het.

Ook de overijverige medewerkers van het pretpark gaven niet thuis. Dáárvoor waren zij niet opge­leid. De ondernemer kreeg angstvisioenen van een ver verleden. Ook toen waren er meer dan overijverige ambtenaren geweest. De familie kende die geschiedenis maar al te goed.

Wat had zijn vader nou gezegd? "Wees altijd voorzichtig met pretparken." De naam werd net zoals bij Orwells boek 1948 zo gekozen dat het altijd precies het tegenovergestelde uitbeeldde. Wat moest de ondernemer nou doen? Die lange kwibus negeren? Jammer genoeg kon dat niet; hij was al binnen de muren van het pretpark. Gelukkig schoot hem te binnen dat men vergeten was zijn kaartje af te scheuren. Juridisch gezien was er dus nog geen enkele overeenkomst gesloten tot het moeten afnemen van alle pretdiensten van het pretpark. Het was maar goed dat hij zich tijdig had laten voorlichten.

De medewerkers lieten hem los en de ondernemer rende naar de uitgang. “Weg uit dit pretpark”; was de enige gedachte die nog door hem heen flitste. Hoe lang hebben wij nog, voordat de echte oorlog uitbreekt? Vlak bij de uitgang gleed hij uit over een niet ingehouden keutel. Nou, liever een buil op mijn hoofd dan mijn levenswerk naar de knoppen, zo dacht hij nog, voordat hij het bewustzijn verloor.

De volgende dag werd de ondernemer - badend in het zweet  - wakker. Hij was gewoon thuis en alles was maar gedroomd. Alhoewel gedroomd?

NB. Elke gelijkenis met bestaande situaties berust op louter toeval.